میم

یک رسانه شخصی برای اشتراک حسی که روزی خوب بود

یک رسانه شخصی برای اشتراک حسی که روزی خوب بود

میم

من یک مهندس برق ساده‌ام که دوست داره وقتی مُرد، ازش یه تفکر باقی‌ بمونه. روزی دو روزی یه چس‌ناله‌ای می‌کنم اینجا... بمونه تو تاریخ شاید یه روزی یکی یادی کرد و رفت...

شاید زندگی بدو بدوها و خستگی علیرضا باشه از کار و سر شلوغی و اینکه وقت برای پیستولک نداره!

شاید زندگی خوشحالی من از بخت و اقبال و اتفاقات قشنگ زندگی باشه و دغدغه‌ی بی‌کاری و پول نداشتن!

شاید زندگی داستان‌های همخونه‌ی دلبر باشه که با هیجان برام تعریف می‌کنه! شایدم نگرانی‌های دلبر که داریم با کیا دور و برمون زندگی می‌کنیم!

شاید قشنگ نباشه که دوست چند سالت شماره‌ت رو نداشته باشه!

شاید زندگی اون لحظه‌ای باشه که به علیرضا می‌گن ویزا از دستت شاکیه!

شاید زندگی یه آلبوم باشه که تو هول و ولای انتشارش باشی که بهت یه خبر بد بدن!

شاید هیجانش اونجایی باشه که پر احساس‌ترین اجرای زندگیت رو روی صحنه ببری!

سری فوریه‌ترین حالت‌ها رو می‌شه دید... بستگی داره از جمله‌ی چندم به بعد رو فاکتور بگیری و فرض کنی صفره.

حجم قابل توجهی از استرس و آدرنالین رو دارم در خونم تجربه می‌کنم... امروز که نه، فردا ۴ اردیبهشت بازم در سلسه اتفاقات زندگی من یه انفجار جدید قراره رخ بده. به جرات می‌تونم بگم مدت‌ها بود تحت چنین هیجانی قرار نگرفته بودم. هرچی باشه خیر باشه. ایشالا. حال همه‌ی ما یک جور عجیب غریبی خوب است که خودمان هم نمی‌توانیم باور نکنیم! حالا هزار بار به تو بگویم اما تو باور نکن!


امروز و دیروز و فردا و این تاریخ‌های بی‌ سر و ته که تماما ببین احاطه کرده‌است عدد! فکر خلق را... از هوش می‌بردم آن هوایی که در آن عطر نفس‌های تو می‌پیچد همچون طره‌ی گیسوانت که در نزدیکی چشمانم فوج فوج از میوه‌های شیرین چهره‌ات می‌چینم و مســـــــتـــــــ... و لایعقل می‌شوم از آن همه اتّفاق که درهم می‌ریزد هر ذهن سلیمی را و من در کنار همه‌ی این‌ها به سان درختی استوار در میان باد ما را با خود خواهد برد... یاد ما را در خود خواهد داشت... داشتی... داشتم و این جنون نیست... عشق است که هفت شهر آن را عطار گشت... شهر من صد قصه از عشق پنهان کرده‌است... شهر من صد شعر از درد بر جان کرده‌است...

بدترین چیز بعد از ۵ سال درس خوندن اینه که همواره تصور کنی چقدر دانشگاه و اساتید گرام! مانع پیشرفتت شدن و ای کاش! به جای وقتی که حروم کردی سر کلاساشون بابت نصایح پدرانه و شر و ورهای نان‌استاپشون می‌تونستی وقتت رو بذاری رو چارتا چیز بدرد بخور که آخرش نشینی مثل من پشت سیستم آگهی‌های ایران‌تلنت رو زیر و رو کنی و هی آه بکشی که تو می‌تونستی الان برای خیلی از اون آگهی‌ها رزومه بفرستی ولی چون باید نمره‌ی ریاضی یکت رو از ۶ بکنی ۱۲ که مشروط نشی، برگردی بگی:

خیلی مهارت لازم داره تا بتونی همچین جایی رزومه بفرستی!

تازه ما خوباشیم! دیگه تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل....

کلمه‌ی اول همیشه سخت‌ترین کلمه‌س... وقتی نوشتیش، حالا باید یه کلمه‌ی سخت‌تر پیدا کنی که بنشونی کنارش...! قدم اول گاهی خیلی سخته برداشتنش... سخت‌تر از اون قدم بعدیشه! زندگی همیشه نشون داده روز به روز سخت‌تر می‌شه که آسون‌تر نه. کاش کم نیاریم... کاش به جایی نرسه که وقتی رسیدی وسط راه برگردی یه نگاه به پایین بندازی، بگی خسته شدم. تا همین‌جا بسه.