98.12.14

من مخاطبی اینجا ندارم... یعنی راستش به بودن یا نبودنش اصلا اهمیتی هم نمی‌دم... ولی قلقلک‌های این رفیق داره ما رو به جاهای دوری می‌بره که فقط یه نقل قول می‌زنم و همین...

اگه همراهید، از دست ندید این در رو...

 

من دیگه راهی ندارم عزیز، آخرین سنگرم رو خیلی وقته فتح کردی از همون لحظه که چشمات رو دیدم، که سیاهِ چادری تن داشتی و با ملاحتی که هیچ وقت از دستش ندادی به من سلام کردی، همون موقع ریز ترین خلل‌های قلبم از ماده‌ای ماورایی پر شد. حالا اگه فراری باشه،‌فرار سمتِ خودِ توعه. مفرم شمایی. نور شمایی. راه شمایی. خونه شمایی. یه چی رو آروم بگم خدا نشنوه، نقطه‌ی پررنگی از ایمان شمایی، راسِ امید شمایی.

برید اینجا بقیه‌ش رو بخونید...