برای اینکه بشود بسیار نوشت باید بسیار خواند. در مقطع فعلی من چنان عاشق رویت که ز خود بی‌خبرم.... اما علی ای حال، ما هنوز ریسمانی را برای چنگ زدن می‌بینیم... دیدن خودش مهم‌تر از ریدن است به جان جنابتان.
همین...
بیشتر نمی‌زاید.
پ.ن: کامنت‌های خصوصی رو یادم رفته بود بخونم! فکر کردم رفتی ممد آقا؛ قلمت پر زور، حضورت روشنای چشم.
چند روز پیش، یک رفیق پدرش رو از دست داد و این ضایعه بزرگی بود. اصلا مهم نیست که پدر جوان بود یا پیر، مریض یا بیمار، خوب یا بد و.....
مهم این بود که پدر دیگه نیست!
حتی فکرش هم سخته... پدر مثل ستونیه که مطمئنی پشتت هست و اینطوری هراسی از افتادن نداری... وقتی ستون پشتت رو ازت بگیرن؟!
من بعید می‌دونم اینجا رو بخونی رفیق ولی بدون که از صمیم قلب متاسفم بابت این اتفاق... بهت تسلیت می‌گم و شاید اینطوری با نوشتن این خزعبلات می‌خوام خفه خون گرفتنم توی مراسم شب سوم پدرت رو جبران کنم... البته زبون از لحظه‌ی فهمیدن ماجرا بند اومده و هنوز به قول دوستان جرات صحبت کردن رو نداریم... چه می‌شه گفت توی این شرایط جز حضور؟ حضور کمترین کار بود و امیدوارم ببخشی ناتوانی ما رو در تسکین دردی که تحمل کردی...
امیدوارم خدا، بعد از این آزمایش سخت برات آرامش بیاره تا بتونی پشت مادر و برادرت وایسی تا حداقل اون‌ها هراس نداشتن تکیه‌گاه رو تو وجودشون نداشته باشن...
امیدوارم مصیبت این روزا بگذره و روز‌های بهتر بیاد...
پ.ن: گور بابای هرچی می‌خواستم بنویسم، تا اومدم یاد چیز دیگه‌ای افتادم و ای کاش الان داستان بگو و بخندهای قدیمی بود.
پ.ن۲: چشم تو چشم من زل زده بود و می‌گفت قدر باباهاتون رو بدونید، جلوشون واینسید، باباها دلشون کوچیکه و زود می‌شکنه...
قدر پدرامون رو بدونیم...
نمی‌دونم اینکه چنگ میندازم به تسک‌هایی که قبل‌ترها در طول روز یا هفته انجام می‌دادم معنیش اینه که دارم برمی‌گردم به زندگی عادی؟!
زندگی عادی! واژه‌ی تازه‌ای بود در وصف حالم...
کاش حداقل چارتا آدم درست درمون همفکر توی این خراب شده بود دو کلوم حرف حساب رد و بدل می‌شد ببینیم کی زندگیش عادیه کی نیست...
اصلا کدوم وری باید رفت؟!
با نوشته‌های قدیمی خودم گریستم.
یه روزی فکر می‌کردم انسان، ظرفیتی متصل به یک منبع لایزال داره و خب قاعدتا تو هرچقدر زور بزنی نمی‌تونی پرش کنی...
امروز که پرم از زورهایی که زدم فهمیدم نهههه بابا... ریقوتر از این حرفاییم!
چی می‌شه که آدم دیپ دایو می‌کنه به عمق ناوجودش؟!
در کنار شناختنی که از روی #حضور حاصل می‌شه خوندن این نوشته‌ها مسیر جالبی رو تداعی می‌کنه برای ذهن خواننده.
مرز جنون از اینجایی که من وایسادم فرسنگ‌ها دورتره... البته پشت سرم.
اما این آستانه‌ای که حال حاضر رو لبه‌ش حرکت می‌کنم رو نه می‌شناسم، نه درک می‌کنم و نه هیچ...
ختمی بر این ماجرا نیست در چشم‌انداز نزدیک...
پ.ن: بعد از اینکه پستش کردم فهمیدم ۷ ماه و ۲۰ و چند روزه که نیستم! نیستم...
جسم، واقعا زندونه...
