همهی ما میدویم که یه روزی به آرزوهای ریز و درشتمون برسیم...
تا حالا برای شما اتفاق افتاده که یه چیزی رو که مدتها تو ذهنتون میپروروندید، بگید دیگه ولش کن! از ما که گذشت و اینطور....؟
سخته قورت دادن یه سری خواستهها...! ولی اجباره.
یک رسانه شخصی برای اشتراک حسی که روزی خوب بود
طبقه بندی موضوعی
-
دل نوشت
(۷۸) -
کلا...!
(۹۶) -
همین نامه!
(۱۶) -
ممد نامه
(۴) -
نوبت شما هم می شود
(۶۲) -
وردپرس
(۱) -
میم!
(۱۹) -
یواشکیهای من و دلبر
(۱۵)
وقتی ذهنت یهو برمیگرده به چهار سال پیش و یاد این طرز فکر خودت میافتی که اگر الان شکست رو بپذیری تا آخر عمرت یه بازنده باقی میمونی اما اگر روی پات وایسی یعنی به اندازهی یک عمر به خودت مغرور میشی ولی یه تلنگر بهت بزنن که اگر همهی اینها از عمق وجود خودت نباشه و فقط بهت تحمیلش کرده باشن چه حسی بهت دست میده؟!
اگر حس اون تحمیلگر رو داشته باشی چی؟!
خستگی یعنی گاهی حس کنی اندازهی پنج سال عقب افتادی...
روزمرگی تو تاریخ خیلی بدتر از روزمرگی تو زمان حاله...
درسته که تو هرگز اون آدم قبلی نیستی، ولی اتفاقا همین میتونه باعث نابودی خیلی چیزا بشه!
کاش، هیچ وقت دچار این نشیم.
پله بشید برای پریدن همدیگه...
نذارید تنبلی چیره بشه.
سعی کنید همیشه به ۵ تا پله بالاتر فکر کنید...
جوری که دست همراهو بکشید ببرید بالا!
هیچ وقت یه پله برنگردید پایین که باهم یه پله برید بالا... چون تا ابد ممکنه رو همون پلهای که اومدین پایین گیر کنید.
توصیه برادرانه...
شانس ما زد نوشته بودیم پرید رفت...
خلاصهش اینکه وسط اتفاقات قشنگ زندگیمون که قراره قشنگتر هم بشه، یه سری رفقا که غرغرهات رو میشنون و حداقل اینکه واکنش نشون میدن یعنی مرام هست هنوز...
باز از اون قشنگتر میشه وقتی وسط اینا برای اثبات با مرامی هم باز قدم برمیدارن!
دست مریزاد نداره این مدل رفاقتا؟