وقتی ذهنت یهو برمی‌گرده به چهار سال پیش و یاد این طرز فکر خودت می‌افتی که اگر الان شکست رو بپذیری تا آخر عمرت یه بازنده باقی می‌مونی اما اگر روی پات وایسی یعنی به اندازه‌ی یک عمر به خودت مغرور می‌شی ولی یه تلنگر بهت بزنن که اگر همه‌ی این‌ها از عمق وجود خودت نباشه و فقط بهت تحمیلش کرده باشن چه حسی بهت دست می‌ده؟!
اگر حس اون تحمیل‌گر رو داشته باشی چی؟!
خستگی یعنی گاهی حس کنی اندازه‌ی پنج سال عقب افتادی...
روزمرگی تو تاریخ خیلی بدتر از روزمرگی تو زمان حاله...
درسته که تو هرگز اون آدم قبلی نیستی، ولی اتفاقا همین می‌تونه باعث نابودی خیلی چیزا بشه!
کاش، هیچ وقت دچار این نشیم.
پله بشید برای پریدن همدیگه...
نذارید تنبلی چیره بشه.
سعی کنید همیشه به ۵ تا پله بالاتر فکر کنید...
جوری که دست همراهو بکشید ببرید بالا!
هیچ وقت یه پله برنگردید پایین که باهم یه پله برید بالا... چون تا ابد ممکنه رو همون پله‌ای که اومدین پایین گیر کنید.
توصیه برادرانه...
شانس ما زد نوشته بودیم پرید رفت...
خلاصه‌ش اینکه وسط اتفاقات قشنگ زندگیمون که قراره قشنگ‌تر هم بشه، یه سری رفقا که غرغرهات رو می‌شنون و حداقل اینکه واکنش نشون می‌دن یعنی مرام هست هنوز...
باز از اون قشنگ‌تر می‌شه وقتی وسط اینا برای اثبات با مرامی هم باز قدم برمی‌دارن!
دست مریزاد نداره این مدل رفاقتا؟
شاید زندگی بدو بدوها و خستگی علیرضا باشه از کار و سر شلوغی و اینکه وقت برای پیستولک نداره!
شاید زندگی خوشحالی من از بخت و اقبال و اتفاقات قشنگ زندگی باشه و دغدغه‌ی بی‌کاری و پول نداشتن!
شاید زندگی داستان‌های همخونه‌ی دلبر باشه که با هیجان برام تعریف می‌کنه! شایدم نگرانی‌های دلبر که داریم با کیا دور و برمون زندگی می‌کنیم!
شاید قشنگ نباشه که دوست چند سالت شماره‌ت رو نداشته باشه!
شاید زندگی اون لحظه‌ای باشه که به علیرضا می‌گن ویزا از دستت شاکیه!
شاید زندگی یه آلبوم باشه که تو هول و ولای انتشارش باشی که بهت یه خبر بد بدن!
شاید هیجانش اونجایی باشه که پر احساس‌ترین اجرای زندگیت رو روی صحنه ببری!
سری فوریه‌ترین حالت‌ها رو می‌شه دید... بستگی داره از جمله‌ی چندم به بعد رو فاکتور بگیری و فرض کنی صفره.
