شانس ما زد نوشته بودیم پرید رفت...
خلاصه‌ش اینکه وسط اتفاقات قشنگ زندگیمون که قراره قشنگ‌تر هم بشه، یه سری رفقا که غرغرهات رو می‌شنون و حداقل اینکه واکنش نشون می‌دن یعنی مرام هست هنوز...
باز از اون قشنگ‌تر می‌شه وقتی وسط اینا برای اثبات با مرامی هم باز قدم برمی‌دارن!
دست مریزاد نداره این مدل رفاقتا؟
کلافگی توام با احساس نمی‌دانم چه!
گاهی روزها باید همین‌قدر بیهوده باشند.
شاید زندگی بدو بدوها و خستگی علیرضا باشه از کار و سر شلوغی و اینکه وقت برای پیستولک نداره!
شاید زندگی خوشحالی من از بخت و اقبال و اتفاقات قشنگ زندگی باشه و دغدغه‌ی بی‌کاری و پول نداشتن!
شاید زندگی داستان‌های همخونه‌ی دلبر باشه که با هیجان برام تعریف می‌کنه! شایدم نگرانی‌های دلبر که داریم با کیا دور و برمون زندگی می‌کنیم!
شاید قشنگ نباشه که دوست چند سالت شماره‌ت رو نداشته باشه!
شاید زندگی اون لحظه‌ای باشه که به علیرضا می‌گن ویزا از دستت شاکیه!
شاید زندگی یه آلبوم باشه که تو هول و ولای انتشارش باشی که بهت یه خبر بد بدن!
شاید هیجانش اونجایی باشه که پر احساس‌ترین اجرای زندگیت رو روی صحنه ببری!
سری فوریه‌ترین حالت‌ها رو می‌شه دید... بستگی داره از جمله‌ی چندم به بعد رو فاکتور بگیری و فرض کنی صفره.
بدترین چیز بعد از ۵ سال درس خوندن اینه که همواره تصور کنی چقدر دانشگاه و اساتید گرام! مانع پیشرفتت شدن و ای کاش! به جای وقتی که حروم کردی سر کلاساشون بابت نصایح پدرانه و شر و ورهای نان‌استاپشون می‌تونستی وقتت رو بذاری رو چارتا چیز بدرد بخور که آخرش نشینی مثل من پشت سیستم آگهی‌های ایران‌تلنت رو زیر و رو کنی و هی آه بکشی که تو می‌تونستی الان برای خیلی از اون آگهی‌ها رزومه بفرستی ولی چون باید نمره‌ی ریاضی یکت رو از ۶ بکنی ۱۲ که مشروط نشی، برگردی بگی:
خیلی مهارت لازم داره تا بتونی همچین جایی رزومه بفرستی!
تازه ما خوباشیم! دیگه تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل....
کلمه‌ی اول همیشه سخت‌ترین کلمه‌س... وقتی نوشتیش، حالا باید یه کلمه‌ی سخت‌تر پیدا کنی که بنشونی کنارش...! قدم اول گاهی خیلی سخته برداشتنش... سخت‌تر از اون قدم بعدیشه! زندگی همیشه نشون داده روز به روز سخت‌تر می‌شه که آسون‌تر نه. کاش کم نیاریم... کاش به جایی نرسه که وقتی رسیدی وسط راه برگردی یه نگاه به پایین بندازی، بگی خسته شدم. تا همین‌جا بسه.
