با نوشته‌های قدیمی خودم گریستم.
یه روزی فکر می‌کردم انسان، ظرفیتی متصل به یک منبع لایزال داره و خب قاعدتا تو هرچقدر زور بزنی نمی‌تونی پرش کنی...
امروز که پرم از زورهایی که زدم فهمیدم نهههه بابا... ریقوتر از این حرفاییم!
چی می‌شه که آدم دیپ دایو می‌کنه به عمق ناوجودش؟!
در کنار شناختنی که از روی #حضور حاصل می‌شه خوندن این نوشته‌ها مسیر جالبی رو تداعی می‌کنه برای ذهن خواننده.
مرز جنون از اینجایی که من وایسادم فرسنگ‌ها دورتره... البته پشت سرم.
اما این آستانه‌ای که حال حاضر رو لبه‌ش حرکت می‌کنم رو نه می‌شناسم، نه درک می‌کنم و نه هیچ...
ختمی بر این ماجرا نیست در چشم‌انداز نزدیک...
پ.ن: بعد از اینکه پستش کردم فهمیدم ۷ ماه و ۲۰ و چند روزه که نیستم! نیستم...
جسم، واقعا زندونه...
تجربه می‌گه، یاد بگیر خودتو بزنی به اون راه.
همون بی‌شرف می‌گه، تو وقتی حالت بده بهتر کار می‌کنی!
راست می‌گه بی‌پدر. نکته‌ش هم همینجاست! یاد گرفتیم خودمون رو بزنیم به اون راه و سرمون رو فرو کنیم تو کار خودمون.
خب پس نتیجه می‌گیریم که فرح ذات انسان جز گشادی و بی‌مایگی و سیر به سمت هر قبرستونی جز هدف و بالطبع عدم حصول نتیجه‌ی مطلوب چیزی عایدی نداره. یعنی اگر هم داشته باشه با این تفاسیر ریده می‌شه توش.
بسه بریم خونمون.
حالا درست یک ماه از اینکه نیستی می‌گذرد مادربزرگ...
و من درست لحظه‌ی شروع این پست لعنتی یاد آن چشم‌های زیبایت می‌افتم و آه می‌کشم از نبودنی که جاوادانه شد...
از صدای دوست داشتنی‌ات پشت خط تلفن که می‌‌گفتی هرکجا هستی سلامت باشی و من امروز سلامتم اما بدون تو....
بدون دلگرمی روزها و شب‌های سوستان که دیگر گرمای حضورت را نخواهد دید...
چه غریبانه رفتی و صد هزاران حیف که دیگر نیستی...
لعنت به عمر که ولع ازدیادش هرگز پایانی ندارد...
لعنت به این ولع که ما فقط آن را در مورد بقیه داریم!
بگذریم از آنچه قرار بود باشد...
بگذریم از عشق‌بازی من با تنهایی‌های دو نفره‌ام با دلبر...
شما حتی نمی‌توانید تصور زیبایی این تنهایی را داشته باشید...
