دست مزن؛ چشم ببستم دو دست.
راه مرو؛ چشم دو پایم شکست...
حرف مزن؛ چشم. ببستم دهان.
هیچ نفهم!
این سخن عنوان مکن... خواهش نافهمی انسان مکن!
حقیقت تلخه و پذیرفتن تلخی حقیقت سخت!!
من هرگز بابت افکاری درستی که در سرم هست از کسی عذرخواهی نخواهم کرد.
یک رسانه شخصی برای اشتراک حسی که روزی خوب بود
طبقه بندی موضوعی
-
دل نوشت
(۷۶) -
کلا...!
(۹۵) -
همین نامه!
(۱۵) -
ممد نامه
(۴) -
نوبت شما هم می شود
(۶۱) -
وردپرس
(۱) -
میم!
(۱۹) -
یواشکیهای من و دلبر
(۱۵)
تجربه می‌گه، یاد بگیر خودتو بزنی به اون راه.
همون بی‌شرف می‌گه، تو وقتی حالت بده بهتر کار می‌کنی!
راست می‌گه بی‌پدر. نکته‌ش هم همینجاست! یاد گرفتیم خودمون رو بزنیم به اون راه و سرمون رو فرو کنیم تو کار خودمون.
خب پس نتیجه می‌گیریم که فرح ذات انسان جز گشادی و بی‌مایگی و سیر به سمت هر قبرستونی جز هدف و بالطبع عدم حصول نتیجه‌ی مطلوب چیزی عایدی نداره. یعنی اگر هم داشته باشه با این تفاسیر ریده می‌شه توش.
بسه بریم خونمون.
بشینی تو اتاقت به این فکر کنی که دنیا با همه‌ی آنتالپی‌های ترنزینتش حول محور خواسته‌های تو می‌چرخه یا نه!
البته این کاری نیست که همه توی دنیا انجام بدن و شاید دلیل موفقیت و بی‌دغدغه بودنشون هم همین باشه. کمبربچ (رفیقمون) می‌گفت استاپ ثینکینگ اند جاست دو! والله به خدا نصف مصایب ما از همین اس گاوجینگه و در وهله‌ی دوم نیز زر زیاد می‌زنیم. اصلا به ما چه که دنیا رو آب برد.
همین بابا... بسه همینقدر...
نقطه به نقطه این باغ
یاد تو نهفته است
خاطرات تو به عمق این خاک ریشه کرده‌اند...
آلبوم شبگرد کولی باد - سهراب پورناظری عزیز!
ادامه >>>>>